De top2000 zit er weer op, en hoewel ik altijd reikhalzend uitkijk naar deze week van jeugdsentiment, ben ik ook altijd weer zeer gelukkig als ik weer mijn ‘eigen’ muziek kan beluisteren. En is er een betere tegenhanger voor de degelijkheid van de top2000 dan een potje smerige, vuige, vieze metal? Het antwoord is een volmondig ‘neen’ en dus pak ik mijn rondreis door de metal weer op met een Duitse thrash metalband. Ik heb niet het idee dat thrash mijn favoriete subgenre binnen de metal zal worden, maar het is wel leuk om ook een aantal van deze bands onder de loep te nemen.
Sodom is één van de bands die genoemd wordt in het grote, wijze black-metal boek omdat in ieder geval de eerste paar releases worden gezien als thrash met een zwartgeblakerd randje. Nu heb ik me enkele maanden geleden al eens gewaagd aan deze band, en toen kon het mijn goedkeuring niet erg wegdragen. Nu ben ik wat dieper hun oeuvre ingedoken, in de hoop dat ik nog wat in hun discografie kan vinden waardoor ik mijn mening bij moet stellen.
Zwartgeblakerd
Zwartgeblakerde thrash, dat klinkt dus als een nog snellere versie van bands als Venom en Motörhead waar bij de heren ook natuurlijk weer flink aan duivelsaanbidding doen. Het is opvallend te noemen hoeveel van de tweede golf black metal bands Sodom noemen als een grote inspiratiebron. Ik kon het dan ook niet goed hebben dat ik in eerste instantie weinig kon met hun muziek, en na weken luisteren weet ik zeker dat ik nooit een groot liefhebber van deze band zal worden, maar ik ben wel de charmante kanten van hun muziek gaan inzien.
Het volledig brakke opnamegeluid is bijvoorbeeld wel erg genietbaar en het is duidelijk waar al die Noorse black metal het idee vandaan haalde om zo slecht mogelijk te klinken. Ook vocaal valt er genoeg te genieten van de EP In the Sign of Evil (1984) en de eerste langspeler Obsessed by Cruelty (1986). Zanger Tom Angelripper klinkt flink bezeten en in combinatie met die slechte opnames geeft het het geheel iets dierlijks. Ook hier kan ik weer goed begrijpen wat Euronymous en vrienden zagen in dit West-Duitse bandje.
Sfeerloos
Wat mij echter toch al redelijk snel tegen begint te staan als ik naar Sodom luister, is het gebrek aan dynamiek. Het is standje 100 van begin tot einde, en ja dat klinkt allemaal erg krankzinnig, maar voor mij schiet het zijn doel een beetje voorbij. Ik wil murw gebeukt worden en klap na klap incasseren, daar zit een zekere schoonheid in, maar het geluid van Sodom (en ik ben bang dat dit voor meer thrash metalbands geldt) vind ik op den duur stomvervelend worden. Niet het overdonderende waar ik naar op zoek ben, maar gewoon saai en sfeerloos. Af en toe proberen ze wel extra duister te zijn door langzaam te spelen, maar nee, het komt niet aan bij me.
Al kan ik die eerste EP wel goed waarderen. Hoe gruiziger en onprofessioneler, hoe meer indruk deze band maakt. In the Sign of Evil vind ik best een stoere plaat, maar vanaf Obsessed by Cruelty wordt het mij allemaal (iets) te netjes. Hun grote doorbraak beleefde de band met Persecution Mania (1987), maar dat album heeft voor mij niets aantrekkelijks. Het mist de scherpte en het venijn en voor mij staat er ook geen enkel nummer op dat niet direct in de vergetelheid raakt. Dan vind ik opvolger Agent Orange een stukje fijner. Die is misschien nog wat meer poppy, maar kent in ieder geval enkele redelijk catchy liedjes die blijven hangen.
Links
Niet helemaal mijn muziek dus, eigenlijk is In the Sign of Evil de enige die ik nog wel regelmatig uit mezelf opzet. De EP heeft een lekker verdorven sfeertje en duurt precies zo kort dat er nog geen tijd is om me te vervelen of te ergeren. De rest van hun oeuvre laat ik verder lekker links liggen.