Ik kan me geen leven meer zonder Script of the Bridge voorstellen. Ik zat nog op de middelbare school toen ik het album voor het eerst hoorde en een heel aantal nummers van het album vonden daarna de weg naar mijn afspeellijst vol persoonlijke favorieten, maar de echte liefde voor het album als geheel ontstond pas tijdens mijn studie. Het album heeft heel lang in mijn top10 gestaan en ik vind het nog altijd een van de beste albums ooit gemaakt.
De kers op de taart was toen een studiegenoot me de LP voor een euro verkocht, ‘omdat ik er meer van zou genieten dan hij deed’. De hoes hangt tussen andere van mijn favoriete albums aan de muur, het album beluister ik nog heel regelmatig en het klinkt nog steeds net zo krachtig als jaren geleden. Dit is dus echt een perfect voorbeeld van een album waar ik volledig mee vergroeid ben geraakt. En nee hoor, nooit de behoefte gehad aan meer. Nu, zo’n 15 jaar na dato, beluister ik de opvolger, What Does Anything Mean? Basically genaamd, voor het eerst.
Rechttoe Rechtaan
Waar de nummers op Script of the Bridge vrij dynamisch zijn, zijn de songs op dit album wat meer eenvormig. Bovendien voelen de nummers op SotB voor mij wat dromeriger aan (daar dragen de teksten overigens ook aan bij), terwijl op dit album de nummers naar mijn idee wat meer rechttoe rechtaan zijn. Wat deze zaken betreft geef ik de voorkeur aan Script of the Bridge. Dat wil echter totaal niet zeggen dat WDAM?B een slecht album is. Na meerdere luisterbeurten moet ik concluderen dat de songs op deze plaat stuk voor stuk enorm verslavend zijn. De combinatie van de stuwende drums en de wat meer dromerige gitaarpartijen, een combi die we af en toe ook al hoorden op de voorganger, zorgt voor een heel fijn evenwicht. In tegenstelling tot SotB kent dit album weinig echte prachtnummers die op zichzelf staan, maar de enorme drive die van WDAM?B uitgaat is echt heerlijk en ik heb gemerkt dat ik me er graag in verlies.
Belangwekkend
Het enige waar ik echt wat minder van gecharmeerd ben zijn de teksten. Ik vind ze hier wat simpeltjes, wat nietsig en bovenal te letterlijk. Helaas niet de bevreemding die ik ervaar bij sommige teksten op SotB. Gelukkig is het niet moeilijk om de tekstuele inhoud te negeren. Daarvoor zingt Mark Burgess weer met veel te veel overgave. Het maakt eigenlijk helemaal niet uit waar hij over zingt, het klinkt altijd belangwekkend en urgent.
Waar SotB me jarenlang in zijn greep hield, waar ik telkens tevergeefs grip probeerde te krijgen op de ongrijpbare passages op dat album (en dat is in mijn wereld een heel erg positief ding), is dit meer een hapklare brok. Wel een heel lekkere overigens, die ik ongetwijfeld ook nog vaak ga consumeren. Maar SotB blijft nog wel even favoriet hier. Misschien kan Strange Times, dat ook nog op mijn lijstje staat, daar verandering in brengen. Dat The Chameleons een van de vetste sounds van de jaren tachtig heeft weten te produceren is mij in ieder geval nu wel duidelijk.