Er zijn alweer genoeg albums in de eerste dagen van het nieuwe jaar uitgekomen die mijn interesse wekken, maar ik blijf voorlopig denk ik nog even in 2024 hangen, en dan met name bij mijn favoriete album van 2024. Bijzonder, normaal is voor mijn gevoel met het plaatsen van mijn eindejaarslijstje het jaar ook echt afgesloten en vind ik het tijd om vooruit te kijken, maar ik kom maar niet los van Cutting the Throat of God van Ulcerate, dat vreemd genoeg nog steeds met iedere luisterbeurt intenser lijkt te worden.
Hier was zeker geen sprake van liefde op het eerste gehoor. Toen ik het album voor het eerst hoorde eind juni, vond ik deze dissonante death metal maar een ondoordringbare brij aan geluid waar ik weinig van kon maken. Toen maakte Doornroosje bekend dat de band op Soulcrusher zou staan in oktober en vanaf dat moment begon ik meer naar het album te luisteren en groeide mijn waardering voor het album met de week.
Hellevuur
Het optreden was geweldig (het beste van het festival zoals ik al schreef) en in de maanden erna werd ik geteisterd door één van de heftigste depressies die ik in de afgelopen tien jaar heb gehad. Sindsdien is de liefde definitief beklonken en moet ik het album gewoon een paar keer per week horen; ik kan maar niet geloven dat er op muzikaal vlak iets bestaat dat zo ontwrichtend is en ik telkens weer uitkijk naar het moment dat deze zeven nummers me eigenhandig het hellevuur in slepen.
Er zijn genoeg metalalbums die op een heel fijne manier subversief zijn en die je een confronterend inkijkje in iemands getroebleerde psyche geven. Extreme metal is zelfs bij uitstek het muziekgenre dat probeert te ontwrichten en toch hoorde ik nog niet eerder zoiets als Cutting the Throat of God, dat daadwerkelijk de stoelpoten onder je vandaan zaagt en dat alle overtuigingen op losse schroeven zet.
Overrompelende intensiteit
Het boeiendste aan dit hele ding is dat ik eigenlijk niet in woorden uit kan leggen waarom deze laatste van de Nieuw-Zeelanders mijn diepste wezen zodanig aantast dat ik na afloop nauwelijks nog weet wat ik met mezelf aan moet. Ik heb denk ik wel een bovengemiddeld goed reflexief vermogen, en heb altijd wel mijn tekstje klaar over waarom iets me zo raakt, maar hier sta ik na maanden intensief luisteren nog steeds met lege handen als het gaat om de redenen dat deze muziek me altijd compleet leeg (maar voldaan!) achterlaat.
Er zit iets totaal ongrijpbaars in deze zeven nummers, en het is waarschijnlijk precies die eigenschap die maakt dat wat Ulcerate hier laat horen mij in de oren klinkt als een ongeëvenaarde perversiteit. Je kunt van alles zeggen over de technische maar sfeervolle composities, over de ingewikkelde liedteksten en over de soms welhaast onmenselijke vocalen, maar niets doet recht aan de overrompelende intensiteit van dit album.
Wankelen
Zoals ik al zei, ik werd dit najaar geteisterd door een zeer hevige depressie waarbij ik geplaagd werd door allerhande herinneringen uit mijn kindertijd. Normaal blijven die herinneringen op gepaste afstand en kan ik mijn leven op een relatief normale manier leven. Tijdens die depressie echter werd ik volledig opgeslokt door het verleden waardoor het heden en de toekomst ernstig aan het wankelen werden gebracht.
Het klinkt misschien gek, maar in die periode putte ik enorm veel troost uit Cutting the Throat of God, omdat het album naadloos aansloot bij de ontworteling die ik toen ervoer. Ik kon nauwelijks praten over wat er door me heen ging op dat moment, kon geen woorden geven aan wat ik allemaal voelde, wist ook wel dat de mensen om me heen het nooit helemaal zouden kunnen begrijpen, maar Ulcerate was daar om precies deze intense ervaring via muziek tot uitdrukking te brengen. Wat ik meemaakte was niet te begrijpen, maar het sleurde me zonder genade eindeloze diepten in en dat is precies wat deze muziek keer op keer weet te bewerkstelligen; ze is moeilijk te omschrijven en te bepalen, maar het effect is angstaanjagend.
Gehecht
De herinneringen zitten gelukkig weer in hun hok, ik heb die episode weer achter me gelaten, maar ik ben in oktober en november zo enorm gehecht geraakt aan Cutting the Throat of God dat ik er nu ook graag naar luister zonder dat ik zelf door een ongekende crisis heen ga. Ook in tijden van relatieve rust laat ik me blijkbaar graag van mijn stuk brengen door deze muziek. Zoals ik al in de openingsalinea zei: het album wordt met hoe meer ik erin ontdek alleen maar intenser.
De depressie zorgde ervoor dat er een onaantastbaar verbond tussen mij en dit album ontstond, en nu ik weer in rustiger vaarwater ben beland begint het album langzaamaan zijn verdere geheimen prijs te geven. Ik ben dus nog lang niet uitgeluisterd op dit album, en heb het voorgevoel dat dit er eentje is waar ik over lange tijd nog steeds naar teruggrijp. Persoonlijke favoriet in wording dus.